عکاسان بیشماری را دیده ام که از " دید تونلیگ " رنج می برند . هنگام ترکیب بندی ، تمام توجه آنها به میانه ی تصویر است .

آن ها اغلب ضرورت مرزهایی که لبه ها را تعریف و سوژه ی اصلی را در بر گرفته و کامل می کند فراموش می کنند . فقدان لبه های کاملا واضح در یک عکس معادل ریختن یک لیوان شیر روی میز است .

شما باید قبل از این که شیر از لبه ها بیرون بریزد، جلوی آن را بگیرید. اگر ترکیب چشم/مغز را به عنوان شیر در نظر بگیرید ، به زودی ضرورت در بر گرفتن چشم را - به منظور حفظ توجه آن – درخواهید یافت و اجازه نخواهید داد که از لبه های تصویر بیرون برود. الطفات به لبه های تصویر یکی از مطمئن ترین و کوتاه ترین راه های خلق تصاویر موفق است.

هر خطی پاسخ احساسی خاصی را بر می انگیزد، و وقتی در مورد خط قطری صحبت می کنیم نیز این موضوع قطعا صدق می کند. خط قطری ، حس حرکت ، فعالیت ، و سرعت را برمی انگیزد و اغلب روح زندگی را درون یک ترکیب بندی ساکن می دمد.

گاهی اوقات ، عکاس تعمدا تصمیم می گیرد که یک ترکیب بندی را با دوربینی که به صورت قطری چرخیده است عکاسی کند ، اما با یک نگاه خواهید دید که قطرهای طبیعی بسیار بسیار زیادی وجود دارند. باز هم قانون یک سوم ها حاکم و کارآمد است؛ و لایه ها می توانند براساس آن اضافه شوند ، به خاطر داشته باشید که این لایه ها تابع همان قانون یک سوم / دو سوم هستند.

فرمول قانون یک سوم ها نه تنها برای مناظر، بلکه برای پرتره ها نیز به موقعیت سوژه اعمال می شود .

همچنین قابل توجه است که عکس ، چه پرتره ی یک کارگر فولاد باشد ، چه یک کمباین در مزرعه ی گندم با شد ، یا یک گلدان لبه پنجره ، معمولا وقتی سوژه ی اصلی در یک سوم راست تصویر واقع شده است عکس بهتر بنظر می رسد و موفق تر است . این تقریبا یک قانون روانشناسانه است .

قطعا تقسیم دو سوم / یک سوم هماهنگ ترین نتیجه را ایجاد می کند ، اما چرا قرار دادن سوژه اصلی در یک سوم راست ترجیح دارد ؟ طبیعت چشم این طور است که از سمت چپ به یک فضا وارد شود و به راست حرکت کند این نه تنها وقتی به یک عکس نگاه می کنید صادق است ، بلکه هنگام تماشای نقاشی ، خواندن یا حتی ورود به اتق نیز مصداق دارد . و به مجرد وارد شدن به کادر از چپ ، چشم به دنبال یک مکان توقف می گردد که بیشتر اوقات ترجیح می دهد در سمت راست باشد.

اگر سوژه های یک نفر فقط به مناظر محدود شده باشند ، به مبارزه ی خلق ترکیب بندی موفق ف نسبتا آسان است . اما بیشتر ما موضوع سوژه های خود را فراتر از منظره انتخاب می کنیم و در نتیجه، حتی زمانی که هیچ خط افقی هم وجود ندارد ، باید بتوانیم بر چالش ترکیب بندی کامل فایق آییم. برای بعضی از عکاسان ، ترکیب بندی بدون خط افق معادل رانندگی با چشم بسته است اما باز هم راه حل آسان است .

بیشتر فروشگاه های سرگرمی وهنری ، ورق های پلاستیکی مخصوص حفاظت از عکس های کوچک یا کارت گواهینامه ی رانندگی و مانند آن دارند که با استفاده از مقداری چسب آن ها را به دو طرف کادر پرس می کنند.

چیزی که من به هنر جویان پیشنهاد می کنم این است که دو ورق از این پلاستیک ها را بدون این که چیزی بین آن ها بگذارید به هم بچسبانید. بعد با استفاده از یک ماژیک نازک ضد آب ( ترجیحا مشکی) دو خط با فاصله ی مساوی در راستاهای افقی و عمودی روی آن بکشید تا شبکه ی قانون یک سوم ها ایجاد شود . ( این خطوط را اگر قبل از چسباندن روی یکی از کارت ها بکشید و بعد آن ها را بچسبانید ، هیچ گاه پاک نمی شوند) .

اکنون شما یک ابزار جیبی بسیار مفید دارید که می توانید فورا از آن استفاده کنید.از میان شبکه ای که درست کرده اید به هر سوژه ای نگاه کنید – از نمای نزدیک تا پرتره ، ساختمان های دور ، یا چیزهای انتزاعی – تا بفهمید که هماهنگ ترین ترکیب بندی چیست. (البته لنزی که استفاده می کنید تعیین می کند که کارت را در چه فاصله ای از چشم تان نگاه دارید). بعد از چند ماه ، پس از این که از میان این شبکه به تمام سوژه هایتان نگاه کردید ، خواهید دید که دیگر نیازی به کارت ندارید – حتی وقتی که هیچ خط افقی وجود ندارد.